Valle Nevado

Ik ben snipverkouden, maar gelukkig. De zon schijnt weer, ik heb een fiets gekocht, begin steeds meer mensen te leren kennen en... afgelopen zondag zijn we gaan skieen.
Dana en ik gingen met 2 Chilenen, Matias en Fernando, mee naar valle nevado om te gaan skieen. Dan denk je, ok we rijden er naar toe, huren een paar skies en dat is het, maar die weg er naar toe! Zodra we Santiago uitreden werd de weg al kleiner en bevonden we ons meteen middenin de bergen. We reden verder en de weg werd nog kleiner en de bochten scherper. Op een gegeven moment kwam de eerste haarspelbocht en de Chilenen vrolijk: `dat was nr. 1 van de 60`. Eerst dacht ik dat ze een grapje maakte, maar nee. De enige weg naar het skigebied is een supersmal weggetje, zo smal dat je sochtends alleen naar boven mag en savonds alleen naar beneden, met 60 hele scherpe haarspeldbochten, pff..... Maar goed, alls overleefd gelukkig.
Dan het tweede punt, het skigebied ligt tussen de 3500m en 4000m. super hoog dus. Matias en Fernando hadden mij helemaal bang gemaakt met dat ik er misschien niet tegen zou kunnen enzo, maar dat viel gelukkig mee, geen last gehad van hoofdpijn oid. De pistes zelf waren echt super fijn en de weg er naartoe zeker waard. Breed, poedersneeuw, nergens een stuk met ijs of papsneeuw ofzo en het was ook een super groot gebied. Lekker dus de hele dag geskied, totdat de wolken kwamen opzetten en we werden omgegeven door mist en sneeuw en toen moesten we nog terug.... Ik heb op de terugweg maar niet teveel op de weg gelet en maar vertrouwd op de Chileens rijstijl...
Ik heb inmiddels wat foto`s gemaakt, maar internet doet het niet meer in ons huis dus ze komen eraan alleen iets later.
Verder heb ik nu dus ook een fiets gekocht, heel erg relaxt! Gister ben ik naar de campus gegaan op de fiets over de enige fietspaden die Santiago heeft. Nu zijn fietspaden hier wel iets anders dan in Nederland, een deel van mijn route gaat over een stuk van de boulevard, heel raar, want in Nederland zou dat typisch een stuk zijn waar je NIET mag fiesten. Op het fietspad moet ik standbeelden, fonteinen, trappetjes en mensen ontwijken, het slingert van links naar rechts, stoepje op, stoepje af, opeens houdt het op om aan de overkant van de weg weer te beginnen. Kortom een heel avontuur om op de campus te komen, maar een stuk beter dan de metro en de bus. Alleen de smog.... Ik geloof dat ik na dit halfjaar 10 jaar korter zal leven, want de lucht die je hier inademt kan echt niet gezond zijn.
Nu ga ik wat eten met de Italianen en Bene, mijn nieuwe huisgenoot, en daarna een lesje Hegel en vanavond mijn eerste les in moderne dans!

¡que esteis muy bien!
xx